اما آیا واقعا رسانه ها و خبرنگاران نماینده اقکارعمومیند؟ چه در سطح محلی و چه ملی؟

همه ما میدانیم خبرنگاری شغلی است پر ازخطر و ریسک. حرفه ای که قرار است از خویشتن خویش بگذرد تا قدری مشکلات مردم رفع و یا حقیقت های کتمان شده عیان شود.

برای اینکه بخواهیم خبرنگار را در ترازی استاندارد بسنجیم بهترین کار این است که رسانه خبری را در تعریف جهانی برآورد کنیم. رسانه تشکیلاتی است که به موجب آن کلیه درآمدش از محل تولید، توزیع و فروش خبر انجام می شود و هیچ دولت یا نهادی حق کمک مالی به رسانه ها را ندارد چرا که باید استقلال آن حفظ شود.

از سویی رسانه مستقل در مقیاس بین المللی و کشورهای توسعه یافته آنقدر آزادی عمل دارد که رکن چهارم دموکراسی تلقی شده و می تواند در افشاگری و کشف حقایق تا آنجایی پیش رود که رسوایی واترگیت یا لوینسگی گیت را تا بیخ گوش رئیس جمهور پیش ببرد و کسی جرات نکند حتی به خبرنگار آن رسانه یک تلنگر بزند.

اما این مدل در کشورهای توسعه نیافته و یا عقب مانده و یا حتی در چارچوب قوانین داخلی کشورمان چگونه عملیاتی می شود؟

با توجه به اینکه، طبق دستورالعمل اجرایی و نرخ‌نامه آگهی های دولتی عملا رسانه های رسمی‌ محل درآمدشان از راه چاپ آگهی مناقصه و مزایده، رپرتاژآگهی، ویژه نامه و … است، لذا عملا تعارض منافع ایجاد می شود و این یعنی اینکه رسانه هایی که از سازمان یا نهادی آگهی دریافت می کنند، نمی توانند مستقل عمل کنند و نقدمنصفانه داشته باشند.

از سویی حتی اگر رسانه ای وجود داشته باشد که استقلال مالی داشته باشد ویا درآمدش از محل فروش خبر یا تبلیغ بخش خصوصی هم باشد، آنچنان آزادی عملی که در مقیاس بین المللی بدان اشاره شد، برایش وجود ندارد و با کوچکترین نورافکنی بر وقایع شکننده می شوند و اسیر قضاوت قضات!

از آنسو خطوط قرمز هم بسته به زمان و شرایط تغییر می کند و در نتیجه رسانه نه کارکرد واقعی خودش را دارد و نه آزادی عمل.

حال خودتان قضاوت کنید که آیا رسانه ها و خبرنگاران می توانند نمایندگان افکار عمومی باشند؟